Marzenia w posypce zwątpienia, czyli gastro-musical krakowskich studentów

„Pół żarciem, pół serio" to sztuka zaproponowana przez teatr krakowskiej Akademii Sztuk Teatralnych, której premiera odbyła się niewiele ponad miesiąc temu. Jej twórcami i twórczyniami są prawie wyłącznie uczniowie wspomnianej uczelni - za tekst i dramaturgię odpowiada Krzysztof Zygucki z III roku WRD, reżyserią zajęła się Kalina Jagoda Dębska z IV roku WRD, a zespół aktorski to studenci IV roku specjalności wokalno-aktorskiej. Mamy więc tu dość powszechny schemat z podziałem na solo wystąpienia kolejnych aktorów i aktorek, co jest zrozumiałe zważywszy na realia szkół teatralnych. Każda i każdy winien mieć podobne szanse by zaprezentować swoje umiejętności.

Zaczęło się dość klasycznie, ukazując cały zespół aktorski. Szybko i niestety nieco obcesowo zostały wprowadzone na scenie elementy wokalne w postaci solowych wykonów. Na zbliżonych sobie poziomach kunsztu aktorskiego zaprezentowały kolejne postaci. Szkoda tylko, że Michał Dudkowski jako narrator, miał tak niewiele przestrzeni by wykazać się potencjałem. Natomiast Maciej Kokot zabłysnął ewolucją swojej barwnej postaci - Ozzy'ego - i bidboksowaniem na żywo do prawie każdego utworu zaśpiewanego na deskach sceny.

Drugi akt wypada znacznie lepiej. Operowanie następującymi po sobie sekwencjami jest płynne, kolejne wykonania wokalne wkomponowane są w całość w sposób naturalny. Także akcenty humorystyczne, obserwując widownię, często wydają się trafniejsze w drugiej części spektaklu.

Na uwagę na pewno zasługują prosta, acz pomysłowa scenografia oraz harmonijnie współgrające z nią kostiumy autorstwa Julii Furdyny i Zofii Tomalskiej. Pełna konsekwencja w zastosowaniu pięciu podstawowych barw: czerwieni, żółtego, niebieskiego, bieli i czerni, od tła scenograficznego po makijaż, sprawdziły się świetnie. Co ważne, scenografia nie składa się z wielu elementów, za to są one przemyślane i funkcjonalne - wahadłowe skrzydła pulpitu, przez które wyglądają i przechodzą aktorzy, czarne atrapy żywności niebotycznej wielkości nie tylko dobrze się prezentują, ale przede wszystkim są wykorzystywane przez zespół artystyczny: fotel w kapuście czy kapsuła w jajku. Charakteryzacjom także należy się docenienie. Wydawać by się mogło, że ograniczona do pięciu odcieni kolorystyka nie pozostawia wielkiego pola do popisu, a jednak autorkom kostiumów udało się symbolicznie zarysować charakterologię postaci. Niby-atłasowe, połyskujące tkaniny podkreślają ekspresyjne temperamenty Sylwii i Ozzy'ego. Przede wszystkim jednak urzekły mnie stroje zespołu restauracyjnego - choć każdy jest inny, widocznie do siebie pasują i ukazują przyjacielskie więzi łączące bohaterów.

Rynek gastronomiczny jest wyrazistym tłem dla uniwersalnego tematu bliskiego dla każdej osoby, która doświadcza lub doświadczyła wielkich zmian i dylematów w swoim życiu. To historia o rozterkach i niepewnościach związanych z nowymi doświadczeniami, pierwszymi rozczarowaniami i niepowodzeniami, ale także ogromnymi nadziejami w to, co dopiero przed nami. To opowieść o marzeniach okupionych wymagającymi staraniami. Autorzy i autorki sztuki w pełen empatii sposób opowiedzieli o pierwszych krokach na nowych ścieżkach życia. Udało im się przy tym nie obcesowo nakreślić problematykę męskiej ekspresji: wyrażania i okazywania uczuć bez poczucia wstydu czy zażenowania, wbrew patriarchalnym schematom i stereotypom.

Mimo realizacyjnych potknięć, jak gra wyraźnie sfokusowana na widownię zamiast partnerującego aktora czy momentami płasko zarysowane problemy i konflikty między bohaterami, „Pół żarciem, pół serio" to ciepły wizerunek współczesnego pokolenia młodych dorosłych.