Złamane rakiety

Challenger w sporcie to osoba pretendująca do tytułu, o który rywalizuje z jego obecnym posiadaczem. Żeby zdobyć to, czego chcesz, musisz to po prostu zabrać komuś innemu. W trójkącie Art Donaldson (Mike Faist), Tashi Duncan (Zendaya) i Patrcik Zwieg (Josh O'Connor) każdy jest challengerem, a ich gra to seks, niewypowiedziane słowa i uwalniane emocje, czyli tenis według Luci Guadagnino.

W jego filmie czuje się obecność ciała, która nie jest niczym zaskakującym dla bardzo erotycznego dramatu sportowym. Na ciało patrzymy w zasadzie cały czas: na ruch, na mięśnie, na blizny, na pot, którym w pewnym momencie zalana zostaje kamera operatora (tu nazwisko), na moment kontuzji i na odsłonięte nogi Tashi. Ciało to narzędzie, którym na różnych polach zdobywają to, czego chcą. A żeby to zrobić, muszą pokonać kogoś innego.

Art i Patrick mają dość klasyczne motywacje – obaj chcą Tashi, choć ich powody różnią się w zależności od tego, w jakim punkcie historii (i meczu) jesteśmy. W pierwszym secie to nastoletnia rywalizacja, którą cała trójka dobrze się bawi, w trzecim – konflikt różnych potrzeb dorosłych osób. W jednej ze scen tej części Patrick pyta Tashi, czy naprawdę chce tego, o co poprosiła. "A czego innego mogłabym chcieć?". Czego innego, oprócz wygranej swojego męża, albo raczej: podopiecznego, mogłaby chcieć, skoro ta wygrana oznacza, że dalej będzie mogła mówić tylko o tenisie? Chyba tylko własnego powrotu na kort. Ale nie można mieć wszystkiego. A wszystkim jest w jej wypadku tenis, z którym nie ma kontaktu bez "swoich białych chłopców" i cała trójka pozostaje świadoma tego impasu.

Nie tylko zresztą jego – bohaterowie świetnie rozumieją siebie nawzajem: jak dobrzy sparing-partnerzy. Tylko, że wymiany odbywają się raczej na poziomie słów: wypowiedzianych i nie. Każde z nich wie, czego naprawdę chce drugie (i trzecie) i jak zarządzić jego potrzebami, żeby realizować własne cele. Zendaya, a potem Josh O'Conner, mają na sobie koszulkę z napisem "I TOLD YA", czyli "A NIE MÓWIŁEM" i faktycznie, oboje dokładnie wiedzą, co powiedzieć, żeby trafić w najczulszy punkt, sprowokować pożądane przez siebie zachowanie. Sceny tych dialogów lepiej utrzymują uwagę niż rozgrywany na ekranie mecz tenisowy.

Luca Guadagnino robi wszystko, żebyśmy poczuli ekscytację. Sportową czy nie - ważne, że ekscytację. Ścieżka dźwiękowa na pewno nam ją zapewnia, kiedy nieoczekiwanie pojawia się muzyka Trenta Reznora i Atticusa Rose'a, której czasem wtórują dźwięki odbijanej piłki, a czasem podkręcające atmosferę wiadomości sportowe. Także montaż jest serią niespodzianek Marca Costy– nigdy nie wiadomo, w jakim ujęciu zobaczymy zaraz jedno z trojga bohaterów. Może będziemy pod ich stopami, może wysoko nad głowami, a może to nam zakręci się w głowie, gdy kamera zostanie przyczepiona do latającej piłki. Powiedzieć "dynamiczne" to nic nie powiedzieć.

Myślę, że twórcy naprawdę dobrze bawili się tymi sportowymi scenami. Trochę może za dobrze, bo po kolejnym spowolnieniu obrazu i kolejnym intensywnym spojrzeniu, odebrałam im, jak sędzia, punkt za przekroczenie czasu. Bardziej interesujące były rakiety łamane poza kortem.